Nie tak dawno cały świat wstrzymał oddech. Ebola zaatakowała i istniała realna szansa wybuchu epidemii. Właśnie wtedy ludzie masowo wpisywali do wyszukiwarek internetowych hasła: „ebola” lub „gorączka krwotoczna Ebola – sposoby zarażenia wirusem Ebola”. Na wikipedii można przeczytać, iż źródłem infekcji jest krew. W ten sposób można zarazić się od osób, które miały kontakt z krwią lub innymi płynami ustrojowymi zakażonych zwierząt chorujących na Ebolę. Wśród nich mogą być małpy lub owocożerne nietoperze. Ba, te ostatnie są naturalnym rezerwuarem zarazków, dlatego są naprawdę niebezpieczne. Wiriony Eboli mogą być przenoszone między ludźmi, którzy nie są zarażenie, przez bezpośredni kontakt z krwią i innymi płynami ustrojowymi osób zarażonych. Dodatkowo źródłem zarażenia mogą być osoby zmarłe na tę chorobę. Źródłem zakażenia mogą być także przedmioty skażone krew i inne płyny ustrojowe, w których znajdują się wiriony. Aktualnie mówi się o tym, że wirus gorączki krwotocznej należy do najgroźniejszych czynników o wysokim potencjale bioterrorystycznym, więc gdyby użyć go w walce skutki mogłyby być opłakane. Co prawda jeszcze się to nie zdarzyło, jednak trwały badania prowadzone przez ZSRR. Paradoksalnie na nieco mniejszą skuteczność bojową wpływa tendencja wirusa do samoograniczania swojego rozszerzania. Powodem jest to, że atakując organizm sprawia, że ten jest na tyle słaby, iż zachorowania charakteryzują się dużą śmiertelnością. Pocieszeniem dla całej populacji świata może być także to, że jako broń biologiczna jest stosunkowo trudny w uzyskaniu. W roku 2014 na wirusa zmarło ponad dziesięć tysięcy osób. Cały świat zadrżał, bo do tej pory pamiętamy straszliwe żniwa różnych epidemii. Najgorszą z nich była dżuma, która sprawiła, że prawie jedna trzecia Europy umarła. Kilkaset lat później światem zaczęła rządzić groźna grypa, która paradoksalnie wykańczała najbardziej odporne jednostki. Wszyscy obawiali się, że Ebola jest nową Hiszpanką z początku XX wieku. Na całe szczęście okazało się, że tak nie było.
