Depresja reaktywna – przyczyny objawy i sposoby leczenia
Wyróżniamy dwa rodzaje depresji – egzogenną, czyli reaktywną, nerwicową, oraz endogenną. Obie należą do zaburzeń afektywnych, jednak przyczyny ich powstawania są różne, endogenna bowiem ma podłoże biologiczne, a egzogenna – psychologiczne.
Depresja reaktywna najczęściej jest efektem traumatycznego przeżycia, najczęściej związanej z utratą kogoś lub czegoś – śmierci bliskiej osoby, ciężkiej choroby, separacji, utraty mieszkania. Cechuje ją między innymi apatia, irytacja, brak chęci do życia, ograniczenie kontaktów społecznych, myśli samobójcze, lęki i poczucie winy. Towarzyszy jej też dużo objawów somatycznych takich jak problemy z koncentracją, bezsenność, brak apetytu i problemy z trawieniem. Mimo że w większości przypadków przebieg choroby jest łagodniejszy niż w przypadku depresji endogennej, nie należy jej lekceważyć, albowiem może prowadzić do prób samobójczych. Leczenie jest różne w zależności od przyczyny depresji – zazwyczaj opiera się na psychoterapii, czasem wspomaganej leczeniem psychiatrycznym, zwłaszcza w cięższych przypadkach, choć dawki z reguły są mniejsze niż w przypadku depresji endogennej. Przepisane przez psychiatrę antydepresanty regulują poziom hormonów w mózgu, najczęściej serotoniny, dopaminy i noradrenaliny, i należy je stosować z rozwagą. Terapia natomiast opiera się głównie na rozmowie – wraz z terapeutą chory stara się dotrzeć do przyczyny choroby i lepiej zrozumieć swoje emocje i odczucia. Najczęstszym rodzajem terapii jest terapia poznawcza lub poznawczo-behawioralna.
Depresja często ustępuje samoistnie jeżeli zabraknie jej przyczyny – na przykład chory znajdzie nową pracę albo ciężko chora blisko osoba zostanie wyleczona. Mimo to nie należy czekać aż sama ustąpi lecz wdrożyć leczenie i wspierać cierpiące na nią osoby. Pamiętajmy że rzeczywistość przez nich postrzegana jest zaburzona i błahe dla nas problemy dla nich urastają do znacznie większych rozmiarów i potrzebują one naszego ciepła i wsparcia.
