Solina, gdyby nie fakt, że pierwotna osada została zalana wodami Zalewu Solińskiego, byłaby dziś jedną z najstarszych bieszczadzkich miejscowości. Wspominają o niej piętnastowieczne dokumenty (1436) musiała więc powstać jakiś czas przedtem, najprawdopodobniej około czternastego wieku.
Dziś można ją określić mianem kurortu: na stałe mieszka tam około pięciuset osób, ale w sezonie turystycznym przybywają tam dziesiątki, jeśli nie setki turystów (bardzo rozbudowana baza noclegowa: ośrodki wczasowe, noclegi w kwaterach prywatnych i gospodarstwach agroturystycznych).
Wszystko to sprawia sława Jeziora Solińskiego, jednego z popularniejszych zbiorników wodnych Polski i jednego z przyjaźniejszych, jeśli chodzi o uprawianie sportów wodnych czy wędkarstwa – jezioro objęte jest strefą ciszy, czyli zakazem używania sprzętów napędzanych silnikami.
Solina jest też doskonałą bazą wypadową w Bieszczady, – dzięki licznym połączeniom autobusowym z innymi ważniejszymi miejscowościami całego regionu.
Dawniej Solina była typową wioską zamieszkałą przez Rusinów, Łemków, a nawet Żydów.
Część mieszkańców przesiedlono w ramach akcji Wisła, a reszta, w związku z budową Zalewu Solińskiego, przeniosła się do wyżej położonych okolicznych miejscowości.
Współczesna Solina była pierwotnie zapleczem mieszkaniowym dla budowniczych zalewu, a dziś mieszkają tam pracownicy pobliskiej elektrowni.
Przy okazji warto wspomnijmy jeszcze genezę nazwy tej popularnej miejscowości: rejon był niegdyś bogaty w słone źródła, które eksploatowano dla wydobycia soli. Stąd też i słone nazwy: Soliny – wsi, Solinki – rzeki i Zalewu Solińskiego.
